24 Eylül 2022, Bu kez Füruğ'a değil satırlarım...

Bu kez Füruğ'a değil satırlarım. Zaman zaman Füruğ'a yazarım. O zamanlar dinlendiğimi hissederim. Sanırım asa-büyücü iki yönlü ilişkisi okur-yazar ilişkisi için de geçerli bir mekanizma içeriyor. Murakami ile bir kahve içmeyi elbet isterdim lakin satırlarım ardı sıra gelebildiğinde Füruğ'a oluveriyor.

Bilmem kime kime ulaşır, zamansızlığın kara deliklerinde kaybolur belki satırlarım bir yorum dahi alamadan demiştim.Yüzyıllar boyu uyuyup uyansam varacağım yer yorgunluğum olur gibi geliyordu o zamanlar. Cuma akşamından indirip kepenkleri pazar öğlene uyanıyordum. Ve hiç de tatlı bir pazar olmuyordu benim için. Buluşma günü varsa mutlaka arada kaynıyor ve ben suçlu hissedecek kadar dahi ayakta kalamıyordum. Göz kapaklarımın esiri oluyordum. Kahve içsem? Bilemiyordum, demeye kalmadan uyuyuveriyordum. Diller karıştı hatrımda. Okumakta ilkokulda bile güçlük çekmemiştim ki ben. Gerçi 5 yaşımda okuyamıyorum diye ezberlemiştim bir hikayeyi ama, ilkokulda öğrenince bir daha olmadı bir güçlüğüm. Konuyu dağıtmakta üstüme yok değil mi? Sadece yalan olmasın istedim hikayemde. Hayret ediyordum nasıl bu kadar yorgun olabilirim diye. Anlamıyordum. Kimileri göz hareketlerimin bile ne denli enerji gerektirdiğini kavrıyordum. Bilmek gibi değil de, idrakına yeniden varmak gibiydi.. Omurgamdaki dinmeyen ağrıyı bazıları hiç hissetmiyor, bazıları derinden hissedebiliyordum. okumak. yazmak. işitmek. hatırlamak. bilmek. ezberlemek. yorumlamak. Ah, tüm bu eylemler, nice zordu o zamanlar. Kaç kahve pakedi tüketmiştim, dikkatim usul usul yitmiş gibiydi tükenen kahve paketlerinde. O zaman şöyle geçirmiştim içimden ve şöyle yazmıştım; "zaten bu yazıların da hiç kıvamı tutmuyor, kim okumaya başlayıp bıraksa hak veririm." Şimdi ise; bilgisayarla sınırlı olmayan birçok düşünme nesnesi edindim. Fakat kimileri fazla düşünmekten muzdarip olup durağan kaldım. Beden-zihin dengesinin önemini herkes bilir, dillendirir de uygula(ya)maz ya.. Yahut idrakinde değildir. İşte burada bir hatırlatma olarak dursun istedim. Ben ilk oyuncağı şarkı söyleyip dans eden bir robot fil olan, kendini zamana yaymış biriyim. Hikayem ise sistematik ama parçalı.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bilmem, zamanında çok bilmem gerekti, artık bilmiyorum.

Resim
Tahta kurşun kalemleri silinip gidiyor olmaklıkla suçlayıp tükenen tükenmez kalemler almış herkese biraz sitemliyim bugün, en azından arada sırada ellerle kavuşsaydı diye düşündüm. öyleyse sözüm söz ilk fırsatta tüm sitemlerimi tahta kurşun kalemlerle yazıp kağıdından gemi yapacagım, bir sürü gemim olur sanmayın, artık içimde tutmuyorum. Bu sebeple bir küçük gemim olacak suya bırakacağım, sonra suyu suyla arındıracağım ve tüm sitemlerim yüreğim gibi silikleşecek. Sonra kurutacağım ve o tükenen tükenmez kalemlerden alacağım elime, bir bir halkalar geçirir gibi birbirine yeni sözler ekleyeceğim, hayır kullanılmış bir tuvali boyayıp yeniden kullanmak gibi olmayacak ne yazdıysam silik de olsa yerini koruyacak, yarı nemli kağıtta mürekkebim gezinecek ve de, coğrafyasını tanımak istercesine. çoktan söylenmiş ve sonrasında çözüme ulaşmış yahut ulaşmamış sitemlerimin coğrafyasını bilmiyordum ben, yer yön duygum zayıftı tıpkı sevgiden sebep zayıf düşen gücüm gibi... Şimdilerde nerde ne zaman na...
Devamı

İnşaat tozu, yedi günümün yedi'si ve sekizinci günün şafağı

Sayı doğrusunun beriki ucundayım şimdi. Yapılacak tonla iş biriktirdim. Ağır aheste ilerliyorum sıfıra. Bir yandan bana bile tuhaf geliyor bu söylem “sıfıra ilerlemek”. Aldırmıyorum; sadece yolumun seyrine dalıyorum kimi zaman. Tuhaf geliyor bu düzlük. Sahi en son birkaç yaz ayı müsaitliği edindiğim yıllarda dümdüz yollar yürürdüm. Sonra düzlükler de yaz aylarının müsaitliği de bitti. Şimdi yeni bir düzlük edinmişken biliyorum ki yedi günümün yedisi çıkmadan o da yitip gidecek ve ben sıfırdan uzağa taşınacağım. Yedi günümün yedisi çıkıyor ve ben birkaç gizli katman arasında çaprazlanacağım sekizinci günün şafağında, çıktı ne olur bilinmez. Birkaç sayının karesini alacağım, yetişkinler sayıları sever bilirsiniz. Sayılarımı istenilen değerlere vardıramasam da deniyorum. Doğudan yükselen Güneş’in ışıltısını benim cephem görmeyecek. Ancak geç kalmakta bir gün batımını seyredalacağım. Hatırım kalacak. Hep kalır da belli etmez, bir hâl hatır sorulmasından mahrumluğunu da alır oturur dizler...
Devamı

bu yazıların kıvamı hiç tutmuyor.

 bu kez Füruğ'a değil satırlarım. bilmem kime kime ulaşır, zamansızlığın kara deliklerinde kaybolur belki satırlarım bir yorum dahi alamadan.  Çok yorgunum. Yüzyıllar boyu uyuyup uyansam varacağım yer yorgunluğum olur gibi geliyor. Cuma akşamından indirip kepenkleri pazar öğlene uyanıyorum. Ve tatlı bir pazar olmuyor benim için.  Buluşma günü arada kaynıyor. Ve ben suçlu hissedecek kadar dahi ayakta kalamıyorum. Göz kapaklarımın esiri oluyorum. Kahve içsem? Bilemiyorum, demeye kalmadan uyuyuveriyorum. Diller karıştı hatrımda. Okumakta ilkokulda bile güçlük çekmemiştim ben. Gerçi 5 yaşımda okuyamıyorum diye ezberlemiştim bir hikayeyi ama, ilkokulda öğrenince bir daha olmadı bir güçlüğüm. Konuyu dağıtmakta üstüme yok değil mi? Sadece yalan olmasın istedim hikayemde. nasıl bu kadar yorgun olabilirim. Anlamıyorum. Kimileri göz hareketlerimin bile ne denli enerji gerektirdiğini kavrıyorum. Bilmek gibi değil de idrakına yeniden varmak gibi.. Omurgamdaki dinmeyen ağrıyı baz...
Devamı