Bilmem, zamanında çok bilmem gerekti, artık bilmiyorum.



Tahta kurşun kalemleri silinip gidiyor olmaklıkla suçlayıp tükenen tükenmez kalemler almış herkese biraz sitemliyim bugün, en azından arada sırada ellerle kavuşsaydı diye düşündüm.
öyleyse sözüm söz ilk fırsatta tüm sitemlerimi tahta kurşun kalemlerle yazıp kağıdından gemi yapacagım, bir sürü gemim olur sanmayın, artık içimde tutmuyorum. Bu sebeple bir küçük gemim olacak suya bırakacağım, sonra suyu suyla arındıracağım ve tüm sitemlerim yüreğim gibi silikleşecek. Sonra kurutacağım ve o tükenen tükenmez kalemlerden alacağım elime, bir bir halkalar geçirir gibi birbirine yeni sözler ekleyeceğim, hayır kullanılmış bir tuvali boyayıp yeniden kullanmak gibi olmayacak ne yazdıysam silik de olsa yerini koruyacak, yarı nemli kağıtta mürekkebim gezinecek ve de, coğrafyasını tanımak istercesine.

çoktan söylenmiş ve sonrasında çözüme ulaşmış yahut ulaşmamış sitemlerimin coğrafyasını bilmiyordum ben, yer yön duygum zayıftı tıpkı sevgiden sebep zayıf düşen gücüm gibi... Şimdilerde nerde ne zaman nasıl yön alabiliyorum şaşarsınız; fakat nemli bir kağıtta yol alan mürekkep gibi gezinen düşünceler sitemlerime karışıyor son zamanlarda. Ne kadar ahmak mıydım, kader miydi?
nemli sitemler coğrafyasında yeni düşünler silsilesi ve yettirilemeyen zaman. Kurşunun izi kalıyor yazılar silinse de o yüzden kağıda mıhlayacağım sitemlerimi suya karışmayacaklar, böylece yalnızca gömülür yazılanlar.. yeni düşünler ise bir yol bulacaklar coğrafyalarını tanıdıkça. Zeminin yapısını kavradıkça aynı yerlerde takılmayacaklar tümseklere yahut düşmeyecekler çukurlarına...

Sitemlerin ardına "ilkin günahı olmaz ama bir daha düşülmesin " yazacağım.
6 harfli eylemin ne denli derine kazınacağını anlatacağım çukuru silinmeden sözlerin, ve nice sitemin  ne kadar kolaylıkla silinebileceğini yazacağım- çukurları silinmeyecekse de-.
"Üzülme kalbim, elimden dikiş gelir benim" diyeceğim sonra yorgun yüreğime, belki biraz tuhaf ve eski moda kalacağım ama bunu yazacağım tükenmez kalemle; sonrasında neminde dağıldığı kağıdın  mürekkep deseni dikişin modelini belirleyecek.. Aynı yerden yara almayacağımı biliyorum ve 6 harfli eylemin öznesi de belirtili nesnesi de benim artık... Çünkü "sevmek" başkasını, dehşet tehlikeli bir eylem. Hele ne büyük sancısı kendi coğrafyanda iklim tutturamadıysan. Avantajlı tek yanı; oturmuş bir iklim olmadığını biliyorsan, kavruk sıcağın, kar kış kıyametlerin yahut yağışlı felaketlerin her biri eşit olasılıkta karşılanıyor tarafından. Ancak şemsiyeni, üstelik zaten fırtınada savunmasız kalmış olan şemsiyeni, ateşe verip gidince anlamak eylemi mümkün olmuyor. Ve geride bırakıp her şeyi, ve sonunda satıra dökebilmek bilmem kaç gün fazlasıdır beş ayın. Bir anlamı da yok sahi, az evvel parmaklarımla sayıverdim geçen ayları. Oysa gözlerimin ışıltısı, neşeli bir şarkının tınısı nasıl olurdu da eski bir hikaye olarak son bulurdu...

Bilmem, zamanında çok bilmem gerekti, artık bilmiyorum. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İnşaat tozu, yedi günümün yedi'si ve sekizinci günün şafağı

Sayı doğrusunun beriki ucundayım şimdi. Yapılacak tonla iş biriktirdim. Ağır aheste ilerliyorum sıfıra. Bir yandan bana bile tuhaf geliyor bu söylem “sıfıra ilerlemek”. Aldırmıyorum; sadece yolumun seyrine dalıyorum kimi zaman. Tuhaf geliyor bu düzlük. Sahi en son birkaç yaz ayı müsaitliği edindiğim yıllarda dümdüz yollar yürürdüm. Sonra düzlükler de yaz aylarının müsaitliği de bitti. Şimdi yeni bir düzlük edinmişken biliyorum ki yedi günümün yedisi çıkmadan o da yitip gidecek ve ben sıfırdan uzağa taşınacağım. Yedi günümün yedisi çıkıyor ve ben birkaç gizli katman arasında çaprazlanacağım sekizinci günün şafağında, çıktı ne olur bilinmez. Birkaç sayının karesini alacağım, yetişkinler sayıları sever bilirsiniz. Sayılarımı istenilen değerlere vardıramasam da deniyorum. Doğudan yükselen Güneş’in ışıltısını benim cephem görmeyecek. Ancak geç kalmakta bir gün batımını seyredalacağım. Hatırım kalacak. Hep kalır da belli etmez, bir hâl hatır sorulmasından mahrumluğunu da alır oturur dizler...
Devamı

bu yazıların kıvamı hiç tutmuyor.

 bu kez Füruğ'a değil satırlarım. bilmem kime kime ulaşır, zamansızlığın kara deliklerinde kaybolur belki satırlarım bir yorum dahi alamadan.  Çok yorgunum. Yüzyıllar boyu uyuyup uyansam varacağım yer yorgunluğum olur gibi geliyor. Cuma akşamından indirip kepenkleri pazar öğlene uyanıyorum. Ve tatlı bir pazar olmuyor benim için.  Buluşma günü arada kaynıyor. Ve ben suçlu hissedecek kadar dahi ayakta kalamıyorum. Göz kapaklarımın esiri oluyorum. Kahve içsem? Bilemiyorum, demeye kalmadan uyuyuveriyorum. Diller karıştı hatrımda. Okumakta ilkokulda bile güçlük çekmemiştim ben. Gerçi 5 yaşımda okuyamıyorum diye ezberlemiştim bir hikayeyi ama, ilkokulda öğrenince bir daha olmadı bir güçlüğüm. Konuyu dağıtmakta üstüme yok değil mi? Sadece yalan olmasın istedim hikayemde. nasıl bu kadar yorgun olabilirim. Anlamıyorum. Kimileri göz hareketlerimin bile ne denli enerji gerektirdiğini kavrıyorum. Bilmek gibi değil de idrakına yeniden varmak gibi.. Omurgamdaki dinmeyen ağrıyı baz...
Devamı