Paloma'nın 166. günü

B u kez Füruğ'a değil satırlarım. Zaman zaman Füruğ'a yazarım. O zamanlar dinlendiğimi hissederim. Sanırım asa-büyücü iki yönlü ilişkisi okur-yazar ilişkisi için de geçerli bir mekanizma içeriyor. Murakami ile bir kahve içmeyi elbet isterdim lakin satırlarım ardı sıra gelebildiğinde Füruğ'a oluveriyor. Bilmem kime kime ulaşır, zamansızlığın kara deliklerinde kaybolur belki satırlarım bir yorum dahi alamadan demiştim.Yüzyıllar boyu uyuyup uyansam varacağım yer yorgunluğum olur gibi geliyordu o zamanlar. Cuma akşamından indirip kepenkleri pazar öğlene uyanıyordum. Ve hiç de tatlı bir pazar olmuyordu benim için. Buluşma günü varsa mutlaka arada kaynıyor ve ben suçlu hissedecek kadar dahi ayakta kalamıyordum. Göz kapaklarımın esiri oluyordum. Kahve içsem? Bilemiyordum, demeye kalmadan uyuyuveriyordum. Diller karıştı hatrımda. Okumakta ilkokulda bile güçlük çekmemiştim ki ben. Gerçi 5 yaşımda okuyamıyorum diye ezberlemiştim bir hikayeyi ama, ilkokulda öğrenince bir daha olmadı ...

Belki yorgunumdur, tahmin edilemeyecek kadar. Belki de 'belki'ler sarmıştır dört bir yanımı. İhtimalleri formül formatına sığdıramıyorumdur artık. Ümitvar olmaktan başkasını bilmezken bir zamanlar, kendimi kendimde unutmuşum. Ah Füruğ, kaç tekrar ertesi parçalarımı yine de ezberleyememişim. Zaten ezber işini sevememiştim oldum olası. Boğuluyordum, hava bile yeterli geliyordu bunun için. Kaç cümlemi yutkundum, devam edip ağlayamamışlığın sızısını burnumda taşıdım. Yeni bir koku edindim, yeni bir niyet. Fakat ümitvar olmaktan başkasını bilmezken bir zamanlar, kendimi kendimde unutmuşum. Çürüdükçe budamış da yola devam etmişim. Çürümeden filizlenmez tohum bilirim. Fakat bu dönüşümden öte ölüme yakınsamak oldu.  Ah Füruğ, gerçekten b oğuluyordum ve hava bile yeterli geliyordu bunun için. Ancak yine de bir yolu vardır, hala vakit varken nefes alabilir kalalım istiyorum Füruğ. Susuz kuyularımıza dikiş tutturmaya çalışmaktan çölde kuyu bulma sevincini unutmuş oluyoruz. Bu mektubumda ...