İnşaat tozu, yedi günümün yedi'si ve sekizinci günün şafağı

Sayı doğrusunun beriki ucundayım şimdi. Yapılacak tonla iş biriktirdim. Ağır aheste ilerliyorum sıfıra. Bir yandan bana bile tuhaf geliyor bu söylem “sıfıra ilerlemek”. Aldırmıyorum; sadece yolumun seyrine dalıyorum kimi zaman. Tuhaf geliyor bu düzlük. Sahi en son birkaç yaz ayı müsaitliği edindiğim yıllarda dümdüz yollar yürürdüm. Sonra düzlükler de yaz aylarının müsaitliği de bitti. Şimdi yeni bir düzlük edinmişken biliyorum ki yedi günümün yedisi çıkmadan o da yitip gidecek ve ben sıfırdan uzağa taşınacağım.

Yedi günümün yedisi çıkıyor ve ben birkaç gizli katman arasında çaprazlanacağım sekizinci günün şafağında, çıktı ne olur bilinmez. Birkaç sayının karesini alacağım, yetişkinler sayıları sever bilirsiniz. Sayılarımı istenilen değerlere vardıramasam da deniyorum. Doğudan yükselen Güneş’in ışıltısını benim cephem görmeyecek. Ancak geç kalmakta bir gün batımını seyredalacağım. Hatırım kalacak. Hep kalır da belli etmez, bir hâl hatır sorulmasından mahrumluğunu da alır oturur dizlerini altına alıverip. Sahi hikayeleri bıraktım bırakalı neredeyim ben, hatırlamam gerekeni anımsayamıyorum. Yıktım bir diyarı; sözde harikalarla dolu bir diyarı. Şimdi inşaat tozu soluyorum.  Yedi koca gün gömdüm. İnşaat hala devam ediyor. Kendime yeni bir yaşam alanı tasarlıyorum. İnanın her direnişin her yeni yapımın sebep olduğu yıkımlar beni de buldu. “İnşaat tozu, yedi günümün yedisi ve sekizinci günün şafağı”. İşte bölüm başlığı bu. Sanırım bir şeyler anlaşılmasın diye direnmekte bir hal seyrediyorum, oysa sonuna kadar açık kelimelerimin anlam kapıları. Kim sorar, kim anlar, kim okur bilemem.

Lineer çizgiler yeni “yedi gün sahipleri”ni arıyor. Sayı doğrusu eteğini toparlayıp gidiveriyor. Ezbere ve dümdüz olanı oldum olası sevemediğimden gidişine ses çıkarmıyorum. Yapılacak tonla iş biriktirmiş olmanın pek yakında planlı bir telaşa dönüşecek hezeyanı içindeyim. Koskoca negatif sayılar çizgisinden sıfıra vardım da bir selama hak kazanamadım. Hatrım dizlerini altına almış oturmaktan bacaklarının uyuştuğunu hissediyor. Yine de kalabalıktım. Hem de önemsendim. Önemsendiğimi bir kez daha anladım. Fakat yanlış çizgide yürüyordum. Yedi günümü gömdüm. İnşaat tozunu bir kez süpürmek yetmeyecekti. Sekizinci günün şafağı pek yakın, birkaç kez direnip de yine yeniden süpürmeli ve yaşanacak bir hayat kurmalıydım kendime.

 

 

Yorumlar

  1. Moonlight S.22 Şubat 2022 18:09

    Ben bir şeyleri okumaya çalıştığımda çoğunlukla anlamakta güçlük çekiyorum bundan sebep pek yorumda bulunamıyorum, ama diğerleri gibi bu da derin satırlarla işlenmiş, "kirpi mesafesi" gibi çok hoş ve naif bir yazı olmuş; ince ruhlu ellerinize sağlık...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Alice23 Şubat 2022 09:28

      çok mutlu oldum yorumunuzu gördüğüme, sanırım ben de biraz kapalı bir dil kullanıyorum istemsizce. Fakat yorumunuz beni yazmaya teşvik ediyor teşekkür ederim, sizi yeniden görmek güzel. :)

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bilmem, zamanında çok bilmem gerekti, artık bilmiyorum.

Resim
Tahta kurşun kalemleri silinip gidiyor olmaklıkla suçlayıp tükenen tükenmez kalemler almış herkese biraz sitemliyim bugün, en azından arada sırada ellerle kavuşsaydı diye düşündüm. öyleyse sözüm söz ilk fırsatta tüm sitemlerimi tahta kurşun kalemlerle yazıp kağıdından gemi yapacagım, bir sürü gemim olur sanmayın, artık içimde tutmuyorum. Bu sebeple bir küçük gemim olacak suya bırakacağım, sonra suyu suyla arındıracağım ve tüm sitemlerim yüreğim gibi silikleşecek. Sonra kurutacağım ve o tükenen tükenmez kalemlerden alacağım elime, bir bir halkalar geçirir gibi birbirine yeni sözler ekleyeceğim, hayır kullanılmış bir tuvali boyayıp yeniden kullanmak gibi olmayacak ne yazdıysam silik de olsa yerini koruyacak, yarı nemli kağıtta mürekkebim gezinecek ve de, coğrafyasını tanımak istercesine. çoktan söylenmiş ve sonrasında çözüme ulaşmış yahut ulaşmamış sitemlerimin coğrafyasını bilmiyordum ben, yer yön duygum zayıftı tıpkı sevgiden sebep zayıf düşen gücüm gibi... Şimdilerde nerde ne zaman na...
Devamı

bu yazıların kıvamı hiç tutmuyor.

 bu kez Füruğ'a değil satırlarım. bilmem kime kime ulaşır, zamansızlığın kara deliklerinde kaybolur belki satırlarım bir yorum dahi alamadan.  Çok yorgunum. Yüzyıllar boyu uyuyup uyansam varacağım yer yorgunluğum olur gibi geliyor. Cuma akşamından indirip kepenkleri pazar öğlene uyanıyorum. Ve tatlı bir pazar olmuyor benim için.  Buluşma günü arada kaynıyor. Ve ben suçlu hissedecek kadar dahi ayakta kalamıyorum. Göz kapaklarımın esiri oluyorum. Kahve içsem? Bilemiyorum, demeye kalmadan uyuyuveriyorum. Diller karıştı hatrımda. Okumakta ilkokulda bile güçlük çekmemiştim ben. Gerçi 5 yaşımda okuyamıyorum diye ezberlemiştim bir hikayeyi ama, ilkokulda öğrenince bir daha olmadı bir güçlüğüm. Konuyu dağıtmakta üstüme yok değil mi? Sadece yalan olmasın istedim hikayemde. nasıl bu kadar yorgun olabilirim. Anlamıyorum. Kimileri göz hareketlerimin bile ne denli enerji gerektirdiğini kavrıyorum. Bilmek gibi değil de idrakına yeniden varmak gibi.. Omurgamdaki dinmeyen ağrıyı baz...
Devamı