Uykusunda bir tatlı kaçık, şeyy pardon uyuyan güzel oluşumu ilan edeli birkaç dakika oldu...

 Uykusunda bir tatlı kaçık, şeyy pardon uyuyan güzel oluşumu ilan edeli birkaç dakika oldu. Delilik biraz renk karmaşası gibi, en azından benim nezdimde. Ne çok birikmişim. Ne çok dallanmışım. Köküme ulaşamayacak ve dallarımdaki unutmabeni çiçeklerini göremeyecek kadar büyük bir gövde yetiştirmişim. 

"Parçala ve inşa et", yıkmaktan öte bazen parçalamak inşa için de gereklidir ya, işte şimdi dışarıdan bakabiliyorum biraz olsun. Böldüm evet, yönetebildim mi meçhul.

Unutmabeni çiçeği; mine çiçeği. Yahut İngilizceye aşina olarak bakılırsa bana dair olan, bana ait olan anlamında aitlik zamiri "mine". Benim için bu anlam bu imge ile bağdaşıyordu. Ben soldurdum. Bana ait olan bir şey bırakmadım. Benden kalacak bir şey bırakmayı ihmal ettim. Oysa daimi idealim ölmeden evvel benden imgeler taşıyan insanlığa katkıda bulunabilecek bir şeyler bırakmaktı. Şimdi ölüme uzak düşünlerimde ideallerime de uzak kaldım. Ölüm odaklı düşleri bıraktığım ve yaşamakla barışmanın acemisi olduğumdan "kayıp" oldum.
Artık ölünce geride bırakacaklarım için yaşamıyorsam bu ölünce güzel şeyler bırakmamalıyım anlamına gelmez ki diyememişim kendime. Bir hocam "ölünce üzerine toprak atacaklar sayfalarca kayda değer eser bıraksan bile nafile" demişti. Ki aklım almayacak sayıda sayfa yazı yazmıştı...
Ben yaşamla barışmakta acemi, ölüm odaklı ben, odağımı değiştirirken kendimden de olmuştum. Lüzumuna inanmadığı halde sayfalarca nitelikli eser yazabilen o kıymetli hocam bir yana, aksini savunurken bir bir harflerinden bile vazgeçen ben bir yana... İşte unutmabeni çiçeğini solduran hikayem budur; hocam haklı olabilir mi diyerek kendimi kenara bırakıp bu savın doğruluğunu sorgulamak...
Sorgulamalı bittabii, kendini bırakmadan.. Mine çiçeklerini soldurmadan... Belki de ben korktum; baharı unutmabeni çiçeklerinin açması için getirememekten. Beceriksizliğimden çekinip bu savın doğruluğuna sığındımdan yarıda bıraktım hikayemi, beni doğrulayacak birkaç sav olsun bulamadığımdan.
Sağlıklı bir gövdenin köklerini kuvvetlendirmeye ihtiyaç duyumsadığı zamanlardan geçiyorum. Köklerim kuvvetlendiğinde mine çiçekleri baharına kavuşacak biliyorum. Belki solacak yeniden ve yeniden oluşacaklar. Bir ağaçta yetişen mine çiçekleri nice hayal gücü oldu şimdi. Ben ağacıma unutmabeni çiçeklerini aşılayacağım. Hatırlanmak istemek insana dair. Ve ben yeniden bir olacağım. Filizlenmeye gebe tohumlarımı çürütmeye alışık olmanın getirdiği deformasyon ile köklerimi çürütmeyeceğim. Haddinden fazla dallanan gövdemi budayacak köklerimi kuvvetlendireceğim.Ne çok birikmişim.Delilik biraz renk karmaşası gibi, en azından benim nezdimde. Uykusunda bir tatlı kaçık, şeyy pardon uyuyan güzel oluşumu ilan edeli birkaç dakika oldu...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bilmem, zamanında çok bilmem gerekti, artık bilmiyorum.

Resim
Tahta kurşun kalemleri silinip gidiyor olmaklıkla suçlayıp tükenen tükenmez kalemler almış herkese biraz sitemliyim bugün, en azından arada sırada ellerle kavuşsaydı diye düşündüm. öyleyse sözüm söz ilk fırsatta tüm sitemlerimi tahta kurşun kalemlerle yazıp kağıdından gemi yapacagım, bir sürü gemim olur sanmayın, artık içimde tutmuyorum. Bu sebeple bir küçük gemim olacak suya bırakacağım, sonra suyu suyla arındıracağım ve tüm sitemlerim yüreğim gibi silikleşecek. Sonra kurutacağım ve o tükenen tükenmez kalemlerden alacağım elime, bir bir halkalar geçirir gibi birbirine yeni sözler ekleyeceğim, hayır kullanılmış bir tuvali boyayıp yeniden kullanmak gibi olmayacak ne yazdıysam silik de olsa yerini koruyacak, yarı nemli kağıtta mürekkebim gezinecek ve de, coğrafyasını tanımak istercesine. çoktan söylenmiş ve sonrasında çözüme ulaşmış yahut ulaşmamış sitemlerimin coğrafyasını bilmiyordum ben, yer yön duygum zayıftı tıpkı sevgiden sebep zayıf düşen gücüm gibi... Şimdilerde nerde ne zaman na...
Devamı

İnşaat tozu, yedi günümün yedi'si ve sekizinci günün şafağı

Sayı doğrusunun beriki ucundayım şimdi. Yapılacak tonla iş biriktirdim. Ağır aheste ilerliyorum sıfıra. Bir yandan bana bile tuhaf geliyor bu söylem “sıfıra ilerlemek”. Aldırmıyorum; sadece yolumun seyrine dalıyorum kimi zaman. Tuhaf geliyor bu düzlük. Sahi en son birkaç yaz ayı müsaitliği edindiğim yıllarda dümdüz yollar yürürdüm. Sonra düzlükler de yaz aylarının müsaitliği de bitti. Şimdi yeni bir düzlük edinmişken biliyorum ki yedi günümün yedisi çıkmadan o da yitip gidecek ve ben sıfırdan uzağa taşınacağım. Yedi günümün yedisi çıkıyor ve ben birkaç gizli katman arasında çaprazlanacağım sekizinci günün şafağında, çıktı ne olur bilinmez. Birkaç sayının karesini alacağım, yetişkinler sayıları sever bilirsiniz. Sayılarımı istenilen değerlere vardıramasam da deniyorum. Doğudan yükselen Güneş’in ışıltısını benim cephem görmeyecek. Ancak geç kalmakta bir gün batımını seyredalacağım. Hatırım kalacak. Hep kalır da belli etmez, bir hâl hatır sorulmasından mahrumluğunu da alır oturur dizler...
Devamı

bu yazıların kıvamı hiç tutmuyor.

 bu kez Füruğ'a değil satırlarım. bilmem kime kime ulaşır, zamansızlığın kara deliklerinde kaybolur belki satırlarım bir yorum dahi alamadan.  Çok yorgunum. Yüzyıllar boyu uyuyup uyansam varacağım yer yorgunluğum olur gibi geliyor. Cuma akşamından indirip kepenkleri pazar öğlene uyanıyorum. Ve tatlı bir pazar olmuyor benim için.  Buluşma günü arada kaynıyor. Ve ben suçlu hissedecek kadar dahi ayakta kalamıyorum. Göz kapaklarımın esiri oluyorum. Kahve içsem? Bilemiyorum, demeye kalmadan uyuyuveriyorum. Diller karıştı hatrımda. Okumakta ilkokulda bile güçlük çekmemiştim ben. Gerçi 5 yaşımda okuyamıyorum diye ezberlemiştim bir hikayeyi ama, ilkokulda öğrenince bir daha olmadı bir güçlüğüm. Konuyu dağıtmakta üstüme yok değil mi? Sadece yalan olmasın istedim hikayemde. nasıl bu kadar yorgun olabilirim. Anlamıyorum. Kimileri göz hareketlerimin bile ne denli enerji gerektirdiğini kavrıyorum. Bilmek gibi değil de idrakına yeniden varmak gibi.. Omurgamdaki dinmeyen ağrıyı baz...
Devamı