Metaforsuz maskesiz.

Geçtiğimiz bir haftadır her gün kaçmak istedim kendimden. Beni bu kadar çekilmez kılan ne? Sahi kendim bile kaçıyorum kendimden. Ben sorumluluklarımı ertelediğimde yüzleşmemek için kaçıyorum kendimden belki. Ya diğerleri?...

Gerçi kaçmayan kimseler olduğunda neyapıyorum peki? Yalan gülümsemeler, iyiyim rolü kesmeler, kaçmalar ve hatta unutmalar!....

....
Gözlerin hep uzaklara takılı kalması & aklın başka yerde olması...
....

Dürüst olmak gerekirse boşaltım ürünü gibi hissediyorum.
.....

Kendime neyin iyi geleceğini bilemiyorum artık. Kimin ve neyin iyi geleceğini....
Kendime hep kendimin iyi gelmek zorunda kalmasının getirisi belli ki..
Kaçabilirim, hemen şimdi yepyeni bir ruh haline bürünebilirim. Ama olmaz, bu sefer olmaz. Ağlamaktan geçecekse yolum ağlayabilmeliyim. Acıyacak, kanayacak, yaşlarım akacaksa akacak ve bu kez güçsüzlük addetmeyeceğim üstelik.
Yalan bir gülümseme takınmak istemiyorum fakat endişe de uyandırmamalıyım. Her şeye rağmen, maskeler takmak istemiyorum bu kez, takmayacağım ve de...
Metaforlara da sığınmıyorum.

"Kendime neyin iyi geleceğini bilemiyorum artık" dedim ya biliyorum esasen; çalışmak iyi gelecek. Toparlanma yardım edecek; daha doğrusu kaçmama. Çözüm bulana değin kendimi suçlu hissetmeden kendimi geliştirebileceğim bir yöntem çalışmak,  ancak esas sorun için artık çözüm önerimi sunmalıyım.

ÇARESİZLİK BİLGİSİZLİKTEN DOĞAR...

Daha çok okumalıyım.

Yahut daha çok yaşamın içinde yer almalı.

Bilmiyorum bu rezil hissinin neyden kaynaklandığını da, nasıl geçeceğini de bilmiyorum.

....


Dürüst olmak gerekirse boşaltım ürünü gibi hissediyorum.

.....

Kendime neyin iyi geleceğini bilemiyorum artık. Kimin ve neyin iyi geleceğini...


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bilmem, zamanında çok bilmem gerekti, artık bilmiyorum.

Resim
Tahta kurşun kalemleri silinip gidiyor olmaklıkla suçlayıp tükenen tükenmez kalemler almış herkese biraz sitemliyim bugün, en azından arada sırada ellerle kavuşsaydı diye düşündüm. öyleyse sözüm söz ilk fırsatta tüm sitemlerimi tahta kurşun kalemlerle yazıp kağıdından gemi yapacagım, bir sürü gemim olur sanmayın, artık içimde tutmuyorum. Bu sebeple bir küçük gemim olacak suya bırakacağım, sonra suyu suyla arındıracağım ve tüm sitemlerim yüreğim gibi silikleşecek. Sonra kurutacağım ve o tükenen tükenmez kalemlerden alacağım elime, bir bir halkalar geçirir gibi birbirine yeni sözler ekleyeceğim, hayır kullanılmış bir tuvali boyayıp yeniden kullanmak gibi olmayacak ne yazdıysam silik de olsa yerini koruyacak, yarı nemli kağıtta mürekkebim gezinecek ve de, coğrafyasını tanımak istercesine. çoktan söylenmiş ve sonrasında çözüme ulaşmış yahut ulaşmamış sitemlerimin coğrafyasını bilmiyordum ben, yer yön duygum zayıftı tıpkı sevgiden sebep zayıf düşen gücüm gibi... Şimdilerde nerde ne zaman na...
Devamı

İnşaat tozu, yedi günümün yedi'si ve sekizinci günün şafağı

Sayı doğrusunun beriki ucundayım şimdi. Yapılacak tonla iş biriktirdim. Ağır aheste ilerliyorum sıfıra. Bir yandan bana bile tuhaf geliyor bu söylem “sıfıra ilerlemek”. Aldırmıyorum; sadece yolumun seyrine dalıyorum kimi zaman. Tuhaf geliyor bu düzlük. Sahi en son birkaç yaz ayı müsaitliği edindiğim yıllarda dümdüz yollar yürürdüm. Sonra düzlükler de yaz aylarının müsaitliği de bitti. Şimdi yeni bir düzlük edinmişken biliyorum ki yedi günümün yedisi çıkmadan o da yitip gidecek ve ben sıfırdan uzağa taşınacağım. Yedi günümün yedisi çıkıyor ve ben birkaç gizli katman arasında çaprazlanacağım sekizinci günün şafağında, çıktı ne olur bilinmez. Birkaç sayının karesini alacağım, yetişkinler sayıları sever bilirsiniz. Sayılarımı istenilen değerlere vardıramasam da deniyorum. Doğudan yükselen Güneş’in ışıltısını benim cephem görmeyecek. Ancak geç kalmakta bir gün batımını seyredalacağım. Hatırım kalacak. Hep kalır da belli etmez, bir hâl hatır sorulmasından mahrumluğunu da alır oturur dizler...
Devamı

bu yazıların kıvamı hiç tutmuyor.

 bu kez Füruğ'a değil satırlarım. bilmem kime kime ulaşır, zamansızlığın kara deliklerinde kaybolur belki satırlarım bir yorum dahi alamadan.  Çok yorgunum. Yüzyıllar boyu uyuyup uyansam varacağım yer yorgunluğum olur gibi geliyor. Cuma akşamından indirip kepenkleri pazar öğlene uyanıyorum. Ve tatlı bir pazar olmuyor benim için.  Buluşma günü arada kaynıyor. Ve ben suçlu hissedecek kadar dahi ayakta kalamıyorum. Göz kapaklarımın esiri oluyorum. Kahve içsem? Bilemiyorum, demeye kalmadan uyuyuveriyorum. Diller karıştı hatrımda. Okumakta ilkokulda bile güçlük çekmemiştim ben. Gerçi 5 yaşımda okuyamıyorum diye ezberlemiştim bir hikayeyi ama, ilkokulda öğrenince bir daha olmadı bir güçlüğüm. Konuyu dağıtmakta üstüme yok değil mi? Sadece yalan olmasın istedim hikayemde. nasıl bu kadar yorgun olabilirim. Anlamıyorum. Kimileri göz hareketlerimin bile ne denli enerji gerektirdiğini kavrıyorum. Bilmek gibi değil de idrakına yeniden varmak gibi.. Omurgamdaki dinmeyen ağrıyı baz...
Devamı