Makûl bulunmak uçan mavi bir fil görmek kadar olası iken saatleri devirip çocukluğumun kayıp arkadaşlığına kavuşmuş bulundum.

Bir olmaya birden alışmak demiştim evvelinde, oysa ağır ağır yol almalıydım. Bunun için ne gerekliydi? Kurguladığım programlarımın ötesinde ben olmaya sahiden ihtiyacım vardı. Böylesi kalıcı bir bütünlük sağlayacaktı benliğimde.
...

"Bir arkadaş" diye fısıldamıştım cevabı bulduğumda, "içindeki çocuk ne isterdi" diye sorulduğunda. Üstelik içindeki çocuğu duyması kolay olmuyordu içi karmaşık, belki kaotik bir nebze de kalabalık olan biri için. Nasıl bir arkadaş olduğunu tanımlamamıştım. Bu cevabın ertesinde çok arkadaş edindim hepsi de bir ışık kırılması ertesindeki renkler kadar renkli ve güzeldi. Hatta kimisi hep istediğim üzere kalıcı dahi oldular. Akışkan ve akıp giden zamanın denkleminde değişkenler ne kadar sabitse o kadar kalıcı....

Ve ben zihnimin gizli devasa odasını taşıdığım küçük yalnızlık evimde müstakil yaşamaktaydım. On altısına bağlayan gecesinde kasımın, mavi kupamı paylaşabileceğimi hiç sanmazdım. Akıl almayacak, nitelikli sayılmayacak dört yıllık serüvenimi paylaşabileceğimi yahut ilk amatör şiirimi nazara değdirebileceğimi hiç ummazdım. Farkında değildim farkında değildi fakat bu muazzam açıklık, beni ben yapan şeyleri anlatabilme kabiliyetim, biri ile tüm parçalarımla tanışmak, ne büyük deneyimdi. Zaman, zamanında benden çalmış olduğu çocukluk arkadaşını bana bahşetmişti. Bir yaprak kımıldamadı belki. Belki iyi çekilen bir uyku öncesi zihin boşaltmaya yarayan birkaç saatten ötesi değildi bu süreç ancak benim için ehemmiyeti büyüktü. Dağınıklığım makûldü bir kere. Konuşmalarım kabul edilir ve anılarım dinlenebilirdi. Ben yaşlı bir çocuktum yine eskisi gibi;  fakat ne üç ne altı ne on sekiz... Yirmi altı yaşında, yaşlı bir çocuktum bu kez. Tamlamanın hakkını verecek yaştaydım. Yeni fikirlere, anılara ve müziklere aç, yeniden gözbebekleri kocaman açılarak şaşkınlık duyabilen kocaman bir çocuk. Gizli zihninin devasa odasını küçük küçük bölmüş ve  odasını taşıdığı küçük yalnızlık evinde müstakil yaşamakta bir yetişkin adayının içinde sakladığı meraklı çocuk ...

 Kabil'in yalnızlığına mahkumluğunu kavramış bir çocuk; masallara ihtiyaç duymadan uyuyacak bu gece ve insanlığın düşmanlığı kavramı yerine yalnızlığa duyulan ihtiyacı duyumsayıp başka bir pencereden bakacak geceye.

O sevgili gelmese, bir pencere ve ışık getirmese de ışık dolacak bu çocuğun gecesine... Belki zaman borcunu ödemiş olacak on altısına bağlayan gecesinde kasımın. 

Bir daha mavi kupayı paylaşacağımız şaibeli. Ancak yine de kayıtlara geçecek; çocukluğumun gecikmiş arkadaşlığının varolmadan yitip gitmemiş oluşu.  Bir şeyi çok istediğinde olur derler ya... Yirmi altısında çocukluğumun alacağını aldım belki de. Büklümseldir zaman döner dolaşır değer düşüncen eylemin, dileğin.

"Sevgili komşu zaman bizi bir arada tutar mı kopar mıyız bilinmez ancak bilmeni isterim ki minnet doluyum" diyebilmek istedi bu yaşlı çocuk.  "Teşekkür ederim" diyebilmek istedi. Kurgulamadan, programlamadan zihnini...Bir bir ağır ağır kendi olarak, bütün olmak istedi. Ve bütün oldu çocuk ve yetişkin adayı. 

Çekingen ancak talepkar çocuk ile yaş almış bir yetişkin adayı bir oldu on altısına bağlayan gecesinde kasımın. Makûl bulunmak uçan mavi bir fil görmek kadar olası iken saatleri devirip çocukluğunun kayıp arkadaşlığına kavuşmuş bulundu. Fazlasında gözü olmayan masal dinlemeden uykuya dalabilecek bir çocuk ve müziksiz de uykuya dalabilcek bir yetişkin... Bir oldu ve olmaklığını sürdürecek on altısına bağlayan gecesinde kasımın.












Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bilmem, zamanında çok bilmem gerekti, artık bilmiyorum.

Resim
Tahta kurşun kalemleri silinip gidiyor olmaklıkla suçlayıp tükenen tükenmez kalemler almış herkese biraz sitemliyim bugün, en azından arada sırada ellerle kavuşsaydı diye düşündüm. öyleyse sözüm söz ilk fırsatta tüm sitemlerimi tahta kurşun kalemlerle yazıp kağıdından gemi yapacagım, bir sürü gemim olur sanmayın, artık içimde tutmuyorum. Bu sebeple bir küçük gemim olacak suya bırakacağım, sonra suyu suyla arındıracağım ve tüm sitemlerim yüreğim gibi silikleşecek. Sonra kurutacağım ve o tükenen tükenmez kalemlerden alacağım elime, bir bir halkalar geçirir gibi birbirine yeni sözler ekleyeceğim, hayır kullanılmış bir tuvali boyayıp yeniden kullanmak gibi olmayacak ne yazdıysam silik de olsa yerini koruyacak, yarı nemli kağıtta mürekkebim gezinecek ve de, coğrafyasını tanımak istercesine. çoktan söylenmiş ve sonrasında çözüme ulaşmış yahut ulaşmamış sitemlerimin coğrafyasını bilmiyordum ben, yer yön duygum zayıftı tıpkı sevgiden sebep zayıf düşen gücüm gibi... Şimdilerde nerde ne zaman na...
Devamı

İnşaat tozu, yedi günümün yedi'si ve sekizinci günün şafağı

Sayı doğrusunun beriki ucundayım şimdi. Yapılacak tonla iş biriktirdim. Ağır aheste ilerliyorum sıfıra. Bir yandan bana bile tuhaf geliyor bu söylem “sıfıra ilerlemek”. Aldırmıyorum; sadece yolumun seyrine dalıyorum kimi zaman. Tuhaf geliyor bu düzlük. Sahi en son birkaç yaz ayı müsaitliği edindiğim yıllarda dümdüz yollar yürürdüm. Sonra düzlükler de yaz aylarının müsaitliği de bitti. Şimdi yeni bir düzlük edinmişken biliyorum ki yedi günümün yedisi çıkmadan o da yitip gidecek ve ben sıfırdan uzağa taşınacağım. Yedi günümün yedisi çıkıyor ve ben birkaç gizli katman arasında çaprazlanacağım sekizinci günün şafağında, çıktı ne olur bilinmez. Birkaç sayının karesini alacağım, yetişkinler sayıları sever bilirsiniz. Sayılarımı istenilen değerlere vardıramasam da deniyorum. Doğudan yükselen Güneş’in ışıltısını benim cephem görmeyecek. Ancak geç kalmakta bir gün batımını seyredalacağım. Hatırım kalacak. Hep kalır da belli etmez, bir hâl hatır sorulmasından mahrumluğunu da alır oturur dizler...
Devamı

bu yazıların kıvamı hiç tutmuyor.

 bu kez Füruğ'a değil satırlarım. bilmem kime kime ulaşır, zamansızlığın kara deliklerinde kaybolur belki satırlarım bir yorum dahi alamadan.  Çok yorgunum. Yüzyıllar boyu uyuyup uyansam varacağım yer yorgunluğum olur gibi geliyor. Cuma akşamından indirip kepenkleri pazar öğlene uyanıyorum. Ve tatlı bir pazar olmuyor benim için.  Buluşma günü arada kaynıyor. Ve ben suçlu hissedecek kadar dahi ayakta kalamıyorum. Göz kapaklarımın esiri oluyorum. Kahve içsem? Bilemiyorum, demeye kalmadan uyuyuveriyorum. Diller karıştı hatrımda. Okumakta ilkokulda bile güçlük çekmemiştim ben. Gerçi 5 yaşımda okuyamıyorum diye ezberlemiştim bir hikayeyi ama, ilkokulda öğrenince bir daha olmadı bir güçlüğüm. Konuyu dağıtmakta üstüme yok değil mi? Sadece yalan olmasın istedim hikayemde. nasıl bu kadar yorgun olabilirim. Anlamıyorum. Kimileri göz hareketlerimin bile ne denli enerji gerektirdiğini kavrıyorum. Bilmek gibi değil de idrakına yeniden varmak gibi.. Omurgamdaki dinmeyen ağrıyı baz...
Devamı