bütün bütün değil belki, parça parça eksiliyorum kendimden.


https://www.youtube.com/watch?v=jMojnOXO_y8 

Varlığını bile unutarak hacmi büyük anıların, yenilerini arıyorum.
Gözüm uzaklara dalıyor. Kafam hep dağınık.
Bazen bir insanın varlığını dahi unutabiliyorum, kıymeti bende büyük olan bir insanın varlığını dahi...
Bu bende yıkım yaratıyor. Ve kişi hatırlattığında kendini, ki birileri bana kolayına kendini hatırlatmaz; gelip geçici bir durağımdır nihayetinde ben; velhasıl,hatırlattığında kendini, gönlünü alabiliyorum. Ancak gözümden yaşlar süzülmeye başlıyor. Derinimde bir yerler acıyor. Nasıl unutabildiğime şaşıyorum. "nasıl aramadım, aramak aklımdan çıkmış" gibi değil. Varlığını büsbütün unutmuş olmak nasıl mümkün olabilir diye şaşırsam mı kendime mi kızsam akıl erdiremeden ağlamaya başlıyorum...

yorgunum.

Gururuma yedirebilsem; "beni unutma" yazan notlar bırakacağım sevdiklerime; "beni bırakma".

çünkü ben kendimi unutsam sevdiklerimi unutmam dediğim ben, artık unutabiliyorum.

çünkü beni unutursan, ben unuturum istemeden.

yorgunum.


Nasıl unutabildim.

Beni nasıl unutuyorlarsa öyle, nasıl unutabildim?!

İhmal etmek gibi de değil. Boşluğunu hissedip neyin boşluğu olduğunu tanımlayamamak gibi.

Benliğimi yeniden kurmaya çabalıyorum, eski ve yeni beni ihmal etmeden. Ama zor.

Bütünleştiğimi sandığımda anmezinin ellerinde buluyorum kendimi. 

Nasıl olur da benim için mühim birinin varlığını unutabilirim. Üstelik beni unutanlar arasında yer almayan birini... Hem ne zaman farkedecektim. Bir şey eksik hissinden kurtulup ne zaman hatırlayabilecektim unuttuğumu?

Yüzleşmekten mi kaçındım uykudan kendimi alabildiğim zamanlarda...
Mutsuz ve yetersizim diye mi kaçtım değer verdiğim bu kişiden. Ondan büsbütün bu yüzden mi uzaklaştım. 

amnezinin kollarında,kendime bu notu iliştiriyorum:

"hadi savaşmayı bırakalım."




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bilmem, zamanında çok bilmem gerekti, artık bilmiyorum.

Resim
Tahta kurşun kalemleri silinip gidiyor olmaklıkla suçlayıp tükenen tükenmez kalemler almış herkese biraz sitemliyim bugün, en azından arada sırada ellerle kavuşsaydı diye düşündüm. öyleyse sözüm söz ilk fırsatta tüm sitemlerimi tahta kurşun kalemlerle yazıp kağıdından gemi yapacagım, bir sürü gemim olur sanmayın, artık içimde tutmuyorum. Bu sebeple bir küçük gemim olacak suya bırakacağım, sonra suyu suyla arındıracağım ve tüm sitemlerim yüreğim gibi silikleşecek. Sonra kurutacağım ve o tükenen tükenmez kalemlerden alacağım elime, bir bir halkalar geçirir gibi birbirine yeni sözler ekleyeceğim, hayır kullanılmış bir tuvali boyayıp yeniden kullanmak gibi olmayacak ne yazdıysam silik de olsa yerini koruyacak, yarı nemli kağıtta mürekkebim gezinecek ve de, coğrafyasını tanımak istercesine. çoktan söylenmiş ve sonrasında çözüme ulaşmış yahut ulaşmamış sitemlerimin coğrafyasını bilmiyordum ben, yer yön duygum zayıftı tıpkı sevgiden sebep zayıf düşen gücüm gibi... Şimdilerde nerde ne zaman na...
Devamı

İnşaat tozu, yedi günümün yedi'si ve sekizinci günün şafağı

Sayı doğrusunun beriki ucundayım şimdi. Yapılacak tonla iş biriktirdim. Ağır aheste ilerliyorum sıfıra. Bir yandan bana bile tuhaf geliyor bu söylem “sıfıra ilerlemek”. Aldırmıyorum; sadece yolumun seyrine dalıyorum kimi zaman. Tuhaf geliyor bu düzlük. Sahi en son birkaç yaz ayı müsaitliği edindiğim yıllarda dümdüz yollar yürürdüm. Sonra düzlükler de yaz aylarının müsaitliği de bitti. Şimdi yeni bir düzlük edinmişken biliyorum ki yedi günümün yedisi çıkmadan o da yitip gidecek ve ben sıfırdan uzağa taşınacağım. Yedi günümün yedisi çıkıyor ve ben birkaç gizli katman arasında çaprazlanacağım sekizinci günün şafağında, çıktı ne olur bilinmez. Birkaç sayının karesini alacağım, yetişkinler sayıları sever bilirsiniz. Sayılarımı istenilen değerlere vardıramasam da deniyorum. Doğudan yükselen Güneş’in ışıltısını benim cephem görmeyecek. Ancak geç kalmakta bir gün batımını seyredalacağım. Hatırım kalacak. Hep kalır da belli etmez, bir hâl hatır sorulmasından mahrumluğunu da alır oturur dizler...
Devamı

bu yazıların kıvamı hiç tutmuyor.

 bu kez Füruğ'a değil satırlarım. bilmem kime kime ulaşır, zamansızlığın kara deliklerinde kaybolur belki satırlarım bir yorum dahi alamadan.  Çok yorgunum. Yüzyıllar boyu uyuyup uyansam varacağım yer yorgunluğum olur gibi geliyor. Cuma akşamından indirip kepenkleri pazar öğlene uyanıyorum. Ve tatlı bir pazar olmuyor benim için.  Buluşma günü arada kaynıyor. Ve ben suçlu hissedecek kadar dahi ayakta kalamıyorum. Göz kapaklarımın esiri oluyorum. Kahve içsem? Bilemiyorum, demeye kalmadan uyuyuveriyorum. Diller karıştı hatrımda. Okumakta ilkokulda bile güçlük çekmemiştim ben. Gerçi 5 yaşımda okuyamıyorum diye ezberlemiştim bir hikayeyi ama, ilkokulda öğrenince bir daha olmadı bir güçlüğüm. Konuyu dağıtmakta üstüme yok değil mi? Sadece yalan olmasın istedim hikayemde. nasıl bu kadar yorgun olabilirim. Anlamıyorum. Kimileri göz hareketlerimin bile ne denli enerji gerektirdiğini kavrıyorum. Bilmek gibi değil de idrakına yeniden varmak gibi.. Omurgamdaki dinmeyen ağrıyı baz...
Devamı