Tüm gidişler kalışlara dahil, tüm kalışlar gitmelerden ayrık olmalı.

    Engel değil rüzgarın yoksunluğu, uçuşa.
    Duvarları yıkılınca insan afallıyor. Her şey yiter de "sen uçuşu hatırla". Ezilmemeli bedelini ödetememenin ağırlığı altında. Rüzgar yanında ise yahut ardında ne güzel, fakat karşına alma. Onu güzel hatırla, ve güzel hatırlayacağın şekilde yaşa.
Bunlar son satırlar..
    Yoksunluğunda  onun, uçmayı yine de hatırla.

    Duvarları yıkılınca insan afallıyor. Yıktığı duvarların bedelini istiyor, karşılık istiyor bir şekilde; "kanatlarım var ancak rüzgarım olmalısın" der gibi saklıyor kanatlarını. Uçup gidebileceği yerde çakılıp kalıyor yerinde.Duvarların çevrelediği alanın getirdiği hareket ksıtlılığından mı, kozadayken kanadının varlığından bir haber oluştan mı bilinmez...

    Oysa ben, yine şöyle sesleniyorum; "kendini kurtaramayanı kimse kurtaramaz." Neyseki boşluk lügatıma oturamamış ve de oturamayacak bir kelime, toparlıyorum.
    
   Duvarları yıkılınca insan afallıyor.Hem nasıl oluyor da içinde boğulmayayazdığı duvarları yıkılıp yitiriveriyor, şaşılır. Hayrete düşmesi halen mümkün hayatta... Şimdi içinde yaşanılası sınırlar çiziyorum kendime, yüksek ve kalın duvarlarım yok diyemem ancak dış katmanlardan bir bir eksiliyor duvarlarım. Hele en dışta yer alanlar nasıl birden yıkılıverdi, şaşkınım. Yıktığım duvarların bedelini ödetebilmek, karşılığını bulabilmek istedim. İnsan tuhaf varlık. Bu tuhaf oluştan ayrık değilim, ne yazık. Ne var ki bedeli ödenmez yıkımın. Benim tercihimken uçamamaktan rüzgarsızlığı sebep bilmek ahmaklık olacaktır. Şimdi uçmalı. En azından uçabilmeli. 
    Tüm gidişler kalışlara dahil, tüm kalışlar gitmelerden ayrık olmalı.
     Duvarları yıkılınca insan afallıyor. Tahayyül edilen yalnızca en dış katman olmalı. Bir ve tekim ancak çokça katmanlı; bir cerrah titizliği ile ayrılmış katmanlardan oluşan birlik ve teklik.
 Engel değil rüzgarın yoksunluğu, uçuşa.
Tüm gidişler kalışlara dahil, tüm kalışlar gitmelerden ayrık olmalı. Ve ben, yine şöyle sesleniyorum; "kendini kurtaramayanı kimse kurtaramaz.", "sen uçuşu hatırla".

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bilmem, zamanında çok bilmem gerekti, artık bilmiyorum.

Resim
Tahta kurşun kalemleri silinip gidiyor olmaklıkla suçlayıp tükenen tükenmez kalemler almış herkese biraz sitemliyim bugün, en azından arada sırada ellerle kavuşsaydı diye düşündüm. öyleyse sözüm söz ilk fırsatta tüm sitemlerimi tahta kurşun kalemlerle yazıp kağıdından gemi yapacagım, bir sürü gemim olur sanmayın, artık içimde tutmuyorum. Bu sebeple bir küçük gemim olacak suya bırakacağım, sonra suyu suyla arındıracağım ve tüm sitemlerim yüreğim gibi silikleşecek. Sonra kurutacağım ve o tükenen tükenmez kalemlerden alacağım elime, bir bir halkalar geçirir gibi birbirine yeni sözler ekleyeceğim, hayır kullanılmış bir tuvali boyayıp yeniden kullanmak gibi olmayacak ne yazdıysam silik de olsa yerini koruyacak, yarı nemli kağıtta mürekkebim gezinecek ve de, coğrafyasını tanımak istercesine. çoktan söylenmiş ve sonrasında çözüme ulaşmış yahut ulaşmamış sitemlerimin coğrafyasını bilmiyordum ben, yer yön duygum zayıftı tıpkı sevgiden sebep zayıf düşen gücüm gibi... Şimdilerde nerde ne zaman na...
Devamı

İnşaat tozu, yedi günümün yedi'si ve sekizinci günün şafağı

Sayı doğrusunun beriki ucundayım şimdi. Yapılacak tonla iş biriktirdim. Ağır aheste ilerliyorum sıfıra. Bir yandan bana bile tuhaf geliyor bu söylem “sıfıra ilerlemek”. Aldırmıyorum; sadece yolumun seyrine dalıyorum kimi zaman. Tuhaf geliyor bu düzlük. Sahi en son birkaç yaz ayı müsaitliği edindiğim yıllarda dümdüz yollar yürürdüm. Sonra düzlükler de yaz aylarının müsaitliği de bitti. Şimdi yeni bir düzlük edinmişken biliyorum ki yedi günümün yedisi çıkmadan o da yitip gidecek ve ben sıfırdan uzağa taşınacağım. Yedi günümün yedisi çıkıyor ve ben birkaç gizli katman arasında çaprazlanacağım sekizinci günün şafağında, çıktı ne olur bilinmez. Birkaç sayının karesini alacağım, yetişkinler sayıları sever bilirsiniz. Sayılarımı istenilen değerlere vardıramasam da deniyorum. Doğudan yükselen Güneş’in ışıltısını benim cephem görmeyecek. Ancak geç kalmakta bir gün batımını seyredalacağım. Hatırım kalacak. Hep kalır da belli etmez, bir hâl hatır sorulmasından mahrumluğunu da alır oturur dizler...
Devamı

bu yazıların kıvamı hiç tutmuyor.

 bu kez Füruğ'a değil satırlarım. bilmem kime kime ulaşır, zamansızlığın kara deliklerinde kaybolur belki satırlarım bir yorum dahi alamadan.  Çok yorgunum. Yüzyıllar boyu uyuyup uyansam varacağım yer yorgunluğum olur gibi geliyor. Cuma akşamından indirip kepenkleri pazar öğlene uyanıyorum. Ve tatlı bir pazar olmuyor benim için.  Buluşma günü arada kaynıyor. Ve ben suçlu hissedecek kadar dahi ayakta kalamıyorum. Göz kapaklarımın esiri oluyorum. Kahve içsem? Bilemiyorum, demeye kalmadan uyuyuveriyorum. Diller karıştı hatrımda. Okumakta ilkokulda bile güçlük çekmemiştim ben. Gerçi 5 yaşımda okuyamıyorum diye ezberlemiştim bir hikayeyi ama, ilkokulda öğrenince bir daha olmadı bir güçlüğüm. Konuyu dağıtmakta üstüme yok değil mi? Sadece yalan olmasın istedim hikayemde. nasıl bu kadar yorgun olabilirim. Anlamıyorum. Kimileri göz hareketlerimin bile ne denli enerji gerektirdiğini kavrıyorum. Bilmek gibi değil de idrakına yeniden varmak gibi.. Omurgamdaki dinmeyen ağrıyı baz...
Devamı