Karanlıkla ilişkilidir rüyalar ancak hayaller için gün aydınlığı gerek; işte yeryüzündeyim şimdi. Hayaller kurabilecek kadar yere basıyorum.

 Şimdi yeryüzündeyim. Misal gittiğim şehirlerin isimlerini öğrenmekteyim. Neden bilmem isimlerle aram iyi olamadı pek.Tadı, dokusu, kokusu, ışığı, toprağı kazınır da ismi pek kalmaz bende.

Eskiden tarihi, coğrafyası her bir ayrıntısıyla araştırılırdı tarafımdan. Satır satır da yazardım hani.Gerçi sorsanız yine isimler noksan kalırdı ya yine de bilirdim birkaç bir şey. Satırlarca okumalara, yazmalara doyamaz, yapılacaklar ve gidilecek yerler listesi oluştururdum. Ne oldu sonra? Hangi tarihin hangi savaşında yenik düştüm, kendimi nasıl da okumaya ve hatta kaleme kağıda bile küsmüş buldum? Ansiklopediler karıştırırken ben, şimdilerde ilgili makaleler dışına çıkmaz, film bile izlemez oldum. Çürüyordu çünkü tohumum, hem de ne çürümek! Ektiklerim dönüşüyordu. Kaç yıl karanlıkta bir bir tohumumun kodlarını dönüştürmekle geçti bilemem. Zaman mefhumu çürüme tamamlanıncaya dek epey farklı işliyor karanlıkta.Ve ilginçtir; 'korku' ile tanıştım ben. Endişe eski dostumdu fakat bu çürüyüş insanı korku ile de tanış ediyordu. Zİhnim menopoz dönemine girmişti adeta, sayısız doğum sancısı çekmişçesine... Bu menopozlu zihnin buhranları ertesinde zaman geldi ve gömüldü tohumu. Sayısız günde çürüdü de çürüdü, filiz verebilmek için. Korku ne menem sardı o vakit tüm sistemimi. Hiçbir şeyi yoksa araştırmalara dayalı bir cesareti vardı bendimin. Okurdu, "bu yapılabilir" denecek kadar okurdu. Keza "çaresizlik bilgisizlikten doğar." , ancak karanlıkta görmekten yoksun zihnim okuyamadı ne kaynakları ne kendini.Belki bilmemeye ihtiyacı vardı bir süre. Fakat öğrenilmiş korku nasıl da yerleşti bilmemek eylemine vakıf olunca. Yeni cesaretler edineceğim filizlendikçe. Yeryüzündeyim şimdi. Yıktım tüm topolojilerimi. Öğreneceğim toprağımı, kökümü, tarihimi...

sanki ellerinin kabiliyetini yitirmiş Cüneyt Arkın'dım cerrah rolündeki....

Yetişkin dahi olamadan yaşlı bilmiştim kendimi.


Toprak altı ile ilgilenmiştim hep. Yeryüzündeyim şimdi.Gün ışığına çevirdim yüzümü, bir de mavilikler karşıladı beni. Geceye varacak yine gün,biliyorum. Boynumu bükeceğim sessizliğini dinleyeceğim gecenin.Ve yitireceğim korkumu;  siyahın ardı arkası olmaz da hep gece kalır diye olan. Yitireceğim korkumu; kor kırmızının gözümü alır da maviliklerden ayrı düşürür diye olan. 

Ben geceyi bilir, geceyi severdim. Ancak filizim gündüzün göğüne uyandı. Hasret mi kalır bana, vuslat mı olur bilemem. Ancak yeryüzündeyim şimdi. Kambur duruşum zamanla düzelecek inanıyorum. Haddinden fazla hacmim eksilerek gölgesine katacak kendinden. O gölgede aylak kediler yatacak, heyecanlı yavru köpekler koşturacak. Gölgemden ayrı düşmüştüm ben. Şimdi yeryüzündeyim.Güne kavuştum, gölgem de yeniden buluşacak benimle, biliyorum.


Çürük kokusu siner sanırdım. Can suyu arıtmış meğer. Yeryüzündeyim şimdi toprağımı, kökümü, tarihimi, dilimi biliyor olacağım ve gökyüzüne yeniden bakıp hayaller kuracağım.


Karanlıkla ilişkilidir rüyalar ancak hayaller için gün aydınlığı gerek. İşte yeryüzündeyim şimdi. Hayaller kurabilecek kadar yere basıyorum. 

İşte yeryüzündeyim şimdi, bire yakınsıyorum.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bilmem, zamanında çok bilmem gerekti, artık bilmiyorum.

Resim
Tahta kurşun kalemleri silinip gidiyor olmaklıkla suçlayıp tükenen tükenmez kalemler almış herkese biraz sitemliyim bugün, en azından arada sırada ellerle kavuşsaydı diye düşündüm. öyleyse sözüm söz ilk fırsatta tüm sitemlerimi tahta kurşun kalemlerle yazıp kağıdından gemi yapacagım, bir sürü gemim olur sanmayın, artık içimde tutmuyorum. Bu sebeple bir küçük gemim olacak suya bırakacağım, sonra suyu suyla arındıracağım ve tüm sitemlerim yüreğim gibi silikleşecek. Sonra kurutacağım ve o tükenen tükenmez kalemlerden alacağım elime, bir bir halkalar geçirir gibi birbirine yeni sözler ekleyeceğim, hayır kullanılmış bir tuvali boyayıp yeniden kullanmak gibi olmayacak ne yazdıysam silik de olsa yerini koruyacak, yarı nemli kağıtta mürekkebim gezinecek ve de, coğrafyasını tanımak istercesine. çoktan söylenmiş ve sonrasında çözüme ulaşmış yahut ulaşmamış sitemlerimin coğrafyasını bilmiyordum ben, yer yön duygum zayıftı tıpkı sevgiden sebep zayıf düşen gücüm gibi... Şimdilerde nerde ne zaman na...
Devamı

İnşaat tozu, yedi günümün yedi'si ve sekizinci günün şafağı

Sayı doğrusunun beriki ucundayım şimdi. Yapılacak tonla iş biriktirdim. Ağır aheste ilerliyorum sıfıra. Bir yandan bana bile tuhaf geliyor bu söylem “sıfıra ilerlemek”. Aldırmıyorum; sadece yolumun seyrine dalıyorum kimi zaman. Tuhaf geliyor bu düzlük. Sahi en son birkaç yaz ayı müsaitliği edindiğim yıllarda dümdüz yollar yürürdüm. Sonra düzlükler de yaz aylarının müsaitliği de bitti. Şimdi yeni bir düzlük edinmişken biliyorum ki yedi günümün yedisi çıkmadan o da yitip gidecek ve ben sıfırdan uzağa taşınacağım. Yedi günümün yedisi çıkıyor ve ben birkaç gizli katman arasında çaprazlanacağım sekizinci günün şafağında, çıktı ne olur bilinmez. Birkaç sayının karesini alacağım, yetişkinler sayıları sever bilirsiniz. Sayılarımı istenilen değerlere vardıramasam da deniyorum. Doğudan yükselen Güneş’in ışıltısını benim cephem görmeyecek. Ancak geç kalmakta bir gün batımını seyredalacağım. Hatırım kalacak. Hep kalır da belli etmez, bir hâl hatır sorulmasından mahrumluğunu da alır oturur dizler...
Devamı

bu yazıların kıvamı hiç tutmuyor.

 bu kez Füruğ'a değil satırlarım. bilmem kime kime ulaşır, zamansızlığın kara deliklerinde kaybolur belki satırlarım bir yorum dahi alamadan.  Çok yorgunum. Yüzyıllar boyu uyuyup uyansam varacağım yer yorgunluğum olur gibi geliyor. Cuma akşamından indirip kepenkleri pazar öğlene uyanıyorum. Ve tatlı bir pazar olmuyor benim için.  Buluşma günü arada kaynıyor. Ve ben suçlu hissedecek kadar dahi ayakta kalamıyorum. Göz kapaklarımın esiri oluyorum. Kahve içsem? Bilemiyorum, demeye kalmadan uyuyuveriyorum. Diller karıştı hatrımda. Okumakta ilkokulda bile güçlük çekmemiştim ben. Gerçi 5 yaşımda okuyamıyorum diye ezberlemiştim bir hikayeyi ama, ilkokulda öğrenince bir daha olmadı bir güçlüğüm. Konuyu dağıtmakta üstüme yok değil mi? Sadece yalan olmasın istedim hikayemde. nasıl bu kadar yorgun olabilirim. Anlamıyorum. Kimileri göz hareketlerimin bile ne denli enerji gerektirdiğini kavrıyorum. Bilmek gibi değil de idrakına yeniden varmak gibi.. Omurgamdaki dinmeyen ağrıyı baz...
Devamı