Tıkanıklık. Bulantı. Limit: Kilitleri Kırmalıyız.

“Kendini zamana yaymış bir kadın tahayyül et” derdim hikayemi merak etseydiniz; sistematik ama parçalı.

Matematiksel bir denklemin hangi parametresine denk geliyor değerim bilemiyorum. Bire yakınsayan bir kimlik edinmişim, bir olamıyorum. Çoğaldıkça bölünüyor, bölündükçe çoğalıyorum. Hatta bir kez daha dünyaya gelecek olsam bir ikizim olurdu belki. O zaman bile, bire daha çok yakınsayabilirdim. 

Zamanın denkleminde tek olmaklığa, biricikliğe ilerliyorum sayısız benzerimden geçerek. Oysa on sekizimde karar vermiştim, doğurmuştum kendimi bir amaçtan. Şimdi koskoca yedi yılı devirip büyüyemedim ben. Sanki sahi yedi yaşımdayım. “Kim, ne, neden, nasıl” larla büyüyorum. Düşünüyorum da şimdi on sekiz olsam balık ağlarına yakalanırdım. Saatimin çarklarını suda mı paslandırdım sahi, ağları başıma ben mi ördüm. Sökmek için fazla yol alınmış ve kurtulmak için fazla yol bilmezim.

Kimyamın kehribarla bir ilintisi olmalı, gözlerimin renginden öte; belirsizlik ilkesiyle ilintisi... Bir girdabın çevriminde katmanlar arası yol alıyorum. Zamanı saatimin çarklarında gezindiriyor hızla yol aldığım bu döngünün bunaltısını başımda hissediyorum. Başımın içinde beynim poşette asılı salınıyor sanki bir o yana bir bu yana. Kelebekler tenimde yürüyor ama ben onların tırtıl oldukları zamanları görebiliyorum tozlu bir yıldızdan bakıyormuşum gibi.
Tozlu bir yıldızdan da tozlu bir zihin kaldı benden geriye. Öyle en parlak, en yaşlı yahut en gösterişli gibi etiketlerim de yok; bir ben, bir toz bulutu, bir de poşette asılılık.
Kahveden girdaplar, girdabın katmanları arasında seyreden ben. Biricik olmaklığı geçtim bir olamayan ben, sahi sanki yedi yaşımdayım şimdi. Hangi periyoda tekabül ediyor yedi yaş.
Yaşlandım. Kaç zaman kendimi oyaladım sahi. Sandım ki bir kez doğurursa insan kendini yeter, büyütür yeniden kendini. Çok kez aydınlanır da insan, yeniden doğmak başka. Sancılarını çektiğim acıların sonuçlarının doğumu kadar bile ayıramıyor muyum kendi doğumuma. Yedi perde, yedi yıl. Şimdi soyunmalı bir bir, dünyaya çıplak gelmeli yeniden.

Konuşulabilinen nadir anların boşvermiş cesaretiyle yeniden doğurmaya niyetleniyorum şimdi. Bunun için saatimi suya dayanıklı kılmalıyım ve her bir hücremi yeniden doğuma kodlamalıyım. Her bir hücremle yeniden yaşamı seçmeliyim şimdi. Kırık camları temizlemeli yeni bir pencere açmalıyım. Açmalıyız.

Tıkanıklık. Bulantı. Limit. Kilitleri kırmalıyız. Kâğıttan kayıklar yüzdürmeli değil artık, artık yüzebilmeli derin sularda. Şimdi kırmızısı yerine diktiğimiz beyaz gülleri boyamayı bırakmalı.

 Olası tüm evrenlerin ve ihtimallerin arasına sızan bir çatlağın kendisi biz olmalı, kendimizi zamana yaymalıyız belki de. O yüzden “Kendini zamana yaymış bir kadın tahayyül et” derdim hikayemi merak etseydiniz; sistematik ama parçalı.

 

 


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bilmem, zamanında çok bilmem gerekti, artık bilmiyorum.

Resim
Tahta kurşun kalemleri silinip gidiyor olmaklıkla suçlayıp tükenen tükenmez kalemler almış herkese biraz sitemliyim bugün, en azından arada sırada ellerle kavuşsaydı diye düşündüm. öyleyse sözüm söz ilk fırsatta tüm sitemlerimi tahta kurşun kalemlerle yazıp kağıdından gemi yapacagım, bir sürü gemim olur sanmayın, artık içimde tutmuyorum. Bu sebeple bir küçük gemim olacak suya bırakacağım, sonra suyu suyla arındıracağım ve tüm sitemlerim yüreğim gibi silikleşecek. Sonra kurutacağım ve o tükenen tükenmez kalemlerden alacağım elime, bir bir halkalar geçirir gibi birbirine yeni sözler ekleyeceğim, hayır kullanılmış bir tuvali boyayıp yeniden kullanmak gibi olmayacak ne yazdıysam silik de olsa yerini koruyacak, yarı nemli kağıtta mürekkebim gezinecek ve de, coğrafyasını tanımak istercesine. çoktan söylenmiş ve sonrasında çözüme ulaşmış yahut ulaşmamış sitemlerimin coğrafyasını bilmiyordum ben, yer yön duygum zayıftı tıpkı sevgiden sebep zayıf düşen gücüm gibi... Şimdilerde nerde ne zaman na...
Devamı

İnşaat tozu, yedi günümün yedi'si ve sekizinci günün şafağı

Sayı doğrusunun beriki ucundayım şimdi. Yapılacak tonla iş biriktirdim. Ağır aheste ilerliyorum sıfıra. Bir yandan bana bile tuhaf geliyor bu söylem “sıfıra ilerlemek”. Aldırmıyorum; sadece yolumun seyrine dalıyorum kimi zaman. Tuhaf geliyor bu düzlük. Sahi en son birkaç yaz ayı müsaitliği edindiğim yıllarda dümdüz yollar yürürdüm. Sonra düzlükler de yaz aylarının müsaitliği de bitti. Şimdi yeni bir düzlük edinmişken biliyorum ki yedi günümün yedisi çıkmadan o da yitip gidecek ve ben sıfırdan uzağa taşınacağım. Yedi günümün yedisi çıkıyor ve ben birkaç gizli katman arasında çaprazlanacağım sekizinci günün şafağında, çıktı ne olur bilinmez. Birkaç sayının karesini alacağım, yetişkinler sayıları sever bilirsiniz. Sayılarımı istenilen değerlere vardıramasam da deniyorum. Doğudan yükselen Güneş’in ışıltısını benim cephem görmeyecek. Ancak geç kalmakta bir gün batımını seyredalacağım. Hatırım kalacak. Hep kalır da belli etmez, bir hâl hatır sorulmasından mahrumluğunu da alır oturur dizler...
Devamı

bu yazıların kıvamı hiç tutmuyor.

 bu kez Füruğ'a değil satırlarım. bilmem kime kime ulaşır, zamansızlığın kara deliklerinde kaybolur belki satırlarım bir yorum dahi alamadan.  Çok yorgunum. Yüzyıllar boyu uyuyup uyansam varacağım yer yorgunluğum olur gibi geliyor. Cuma akşamından indirip kepenkleri pazar öğlene uyanıyorum. Ve tatlı bir pazar olmuyor benim için.  Buluşma günü arada kaynıyor. Ve ben suçlu hissedecek kadar dahi ayakta kalamıyorum. Göz kapaklarımın esiri oluyorum. Kahve içsem? Bilemiyorum, demeye kalmadan uyuyuveriyorum. Diller karıştı hatrımda. Okumakta ilkokulda bile güçlük çekmemiştim ben. Gerçi 5 yaşımda okuyamıyorum diye ezberlemiştim bir hikayeyi ama, ilkokulda öğrenince bir daha olmadı bir güçlüğüm. Konuyu dağıtmakta üstüme yok değil mi? Sadece yalan olmasın istedim hikayemde. nasıl bu kadar yorgun olabilirim. Anlamıyorum. Kimileri göz hareketlerimin bile ne denli enerji gerektirdiğini kavrıyorum. Bilmek gibi değil de idrakına yeniden varmak gibi.. Omurgamdaki dinmeyen ağrıyı baz...
Devamı